Het is een perfecte dag, en toch voelen wij ons allebei een beetje ongelukkig. Mijn vriendinnetje Simone komt net uit een relatie, en merkt dat haar bindingsangst na jaren aan zichzelf werken keer op keer weer de kop opsteekt.

Haar vader heeft haar en haar moeder verlaten toen ze nog een peuter was, en dat heeft het voor haar lastig gemaakt om zich naar mannen toe kwetsbaar op te stellen.

“Ik heb hier al zo veel therapie op gehad,” zegt ze “ik ben me volledig bewust van mijn probleem, en tóch blijft het keer op keer weer terugkomen. Ik baal hier zo van. Soms heb ik het idee dat deze angst nooit echt zal verdwijnen.”

Ik snap hoe ze zich voelt. Augustus is is voor mij namelijk een beladen maand. Twee jaar achterelkaar ben ik in augustus zwanger geweest van een dochtertje dat uiteindelijk stilgeboren is.

Ik ben dankbaar dat ik zwanger van hen heb mogen zijn, en de ervaring was ongelooflijk pijnlijk. Ik heb therapie en rouwbegeleiding gehad, en ik heb alle tools die ik ken ingezet om mijn pijn te voelen en me zo goed mogelijk over te geven aan het rouwproces.

En toch merk ik dat ik augustus een k.u.t maand vind. Continu word ik weer herinnert aan mijn pijn. Begin augustus, toen was ik nog gelukkig zwanger. Eerst van Lilly-Sofie, het jaar daarna van Fay. O, wat was ik blij.

Half augustus, mijn 12 maanden echo waaruit bleek dat alles fout was. Daarna het wachten en hopen dat het nog goed zou komen, dat de specialisten het mis hadden. Vruchtwaterpuncties en bloedonderzoeken. Spanning en verdriet, en dat allemaal gekoppeld aan augustus.

Natuurlijk is de pijn nu gesleten, maar de rouw is er nog steeds, en ondanks al mijn emotionele proceswerk merk ik net als Simone dat er keer op keer momenten zijn dat deze oude gevoelens weer de kop opsteken.

En dat is heel logische als we vanuit een wetenschappelijk perspectief kijken naar herinneringen en emoties.

Er zijn namelijk wetenschappers die geloven dat oude emotionele patronen nooit helemaal verdwijnen.

En misschien heb je dat zelf ook wel ervaren, mooi mens.

Als je met mij meeloopt op het pad van Eetbui Vrij Leven dan heb je waarschijnlijk al vanuit verschillende hoeken naar je vreet-dieetpatroon gekeken, en op verschillende manieren geoefend met het creëren van een gezonde relatie met eten.

Toch kan het zijn dat er keer op keer weer situaties zijn waarin jij merkt:
Hé, ik heb weer behoefte aan een eetbui.
Of…
Shit, ik heb weer aan emotie-eten gedaan.

Dat zijn momenten waarop het misschien voelt alsof je nooit helemaal van dit patroon af kunt komen.
En misschien is dat ook wel zo, maar dat is niet iets om moedeloos van te worden, mooi mens.

Je geheugen wissen

Stel je voor dat het mogelijk is om alle paden in je brein die verbonden zijn met je vreet-dieetpatroon te kunnen wissen?

Dan zou betekenen dat niets je ooit meer zou kunnen triggeren om een eetbui te hebben.

Maar helaas is dat op dit moment niet mogelijk, en zullen de paden in je brein te te maken hebben met je eetbuien waarschijnlijk altijd blijven bestaan.

En met altijd bedoel ik ook altijd.

We weten eigenlijk nog heel weinig van het brein, maar wat we wel weten is dat herinneringen en gedragspatronen bestaan uit neurologische paden.
Zenuwcellen die naar elkaar toereiken, elkaar omarmen en zo verbindingen creëren die herinneringen en patronen zijn.

De 86 miljard zenuwcellen van ons brein bestaan voornamelijk uit vet en elke individuele zenuwcel kan met zo’n 5000 andere zenuwcellen verbinding maken. Het zijn deze zenuwcellen en de verbindingen die ze maken met andere zenuwcellen die bepalen hoe we ons gedragen.

De eerste keer dat we iets nieuws doen is het lastig, dit is omdat er op dat moment nieuwe verbindingen worden gemaakt. Hoe vaker we iets doen, hoe beter die verbindingen worden.

Als je 28 dagen lang 2 keer per dag met je andere hand je tanden hebt gepoetst, dan gaat dat je steeds makkelijk af.

Je legt als het ware nieuwe paden aan in je brein.
Als je de eerste keer een pad baant door een heideveld dan zal dat best even lastig zijn.
Loop je hetzelfde pad 28 dagen lang 2 keer per dag, dan gaat het al een stuk makkelijker en ontstaat er een klein paadje. Doe je het een jaar lang 2 keer per dag, en heb je het pad dus 730 keer gelopen, dan ontstaat er een echte weg.

Maar…. als je die weg dan een jaar niet meer beloopt, zal deze weer overgroeien. En zo werkt het ook in je brein; doe je een patroon continu dan ontstaan er krachtige verbindingen tussen je zenuwcellen, doe je het patroon niet meer, dan verdwijnen die verbindingen ook weer.

Er is echter een theorie in de psychologie die er vanuit gaat dat de verbindingen die eenmaal zijn gemaakt nooit meer echt zullen verdwijnen.
De theorie van inhibitoir leren gaat ervan uit dat we wel nieuwe paden aanmaken, maar dat de oude paden zullen blijven bestaan, ook als ze niet gebruikt worden.

Keer op keer delen deelnemers dat ze inderdaad geen behoefte meer hebben om op te bank te snoepen, en dat is natuurlijk fantastisch, maar….

Oude patronen verdwijnen nooit

Volgens de theorie van inhibitoir leren is dat niet omdat de paden voor snoepen op de bank verdwenen zijn, maar omdat er een nieuw patroon is gecreëerd voor NIET snoepen op de bank.

Deze theorie gaat er dus van uit dat je na de Miracle Mindset 2 verschillende patronen hebt:
1 – voor wél snoepen op de bank.
2 – voor niét snoepen op de bank.

Het is natuurlijk heel fijn dat als je voor jezelf de gewoonte hebt gecreëerd om niet meer op de bank te snoepen, maar de oude gewoonte bestaat nog steeds.

Het kan zijn dat de activiteit in die neurologische paden van je oude gewoonte een tijdje stil ligt, waardoor het gedrag stopt, maar deze activiteit kan ook weer spontaan opnieuw beginnen. 

Onze patronen zijn namelijk gekoppeld aan gedachtes, herinneringen, gevoelens, stemmingen, personen, locaties, tijden van het jaar, en nog veel meer.

Daardoor kan het zijn dat je een nieuw patroon creëert voor niet snoepen op de bank, en dat je merkt dat dit moeiteloos gaat, tot je een keer alleen bent….

Het kan zijn dat alleen zijn nog steeds gekoppeld is aan je oude patroon, waardoor de behoefte om te snoepen op de bank plots weer naar boven komt als je een avondje alleen thuis bent.

Ik denk dat we spontaan herstel allemaal wel hebben ervaren met ons vreet-dieetpatroon, toch?

Waarschijnlijk heb jij net als ik periodes gehad waarin je echt rust voelde, en dacht dat je dit patroon eens en voor altijd onder controle had, om een paar weken later weer volledig terug te vallen in je oude gedrag. 

Toch hoeft dat niet altijd zo te blijven.
Dat je oude patronen worden geactiveerd betekent niet dat je weer in je oude gedrag hoeft te vervallen, wél dat je even aandacht mag geven aan wat er aan de hand is. 

En daar heb ik vrede mee.

Als ik terugkijk op mijn leven dan zijn er een aantal periode die verschrikkelijk zijn geweest, trauma’s die ik altijd bij me zal dragen.

Het zijn deze momenten in combinatie met de prachtige ervaringen die er ook waren die mij hebben gevormd tot wie ik nu ben.

Ik weet dat er triggers zijn die mijn weer aan die pijnlijke momenten herinneren. Er zijn specifieke dagen in het jaar waarin ik mijn rouw extra heftig voel.

Dit zijn momenten waarop mijn oude patronen van – niet willen voelen – weer wordt geactiveerd en ik behoefte heb aan emotie-eten én omdat ik me daar bewust van ben kan ik hiermee dealen zonder een eetbui te hebben.

Wat ik hiermee wil zeggen is:

Iedereen op de wereld doet aan emotie-eten! In podcast 11 – Wat is een eetbui – die je kunt luisteren via www.ebvl.nl/podcast11 leg ik uit dat er twee redenen zijn dat we last hebben van eetbuien:
1 – We eten vanwege fysieke bevrediging
2 – We eten vanwege emotionele bevrediging

Er zijn 7,7 miljard mensen ter wereld die aan emotie-eten doen.
Eten zorgt gewoon letterlijk voor emoties en het is onrealistisch om te denken dat je ooit zult kunnen eten zonder dat het een effect heeft op je emoties.

Eten zonder emotie, puur om jezelf te voeden, is hetzelfde als seks hebben zonder te genieten, alleen maar om kinderen te krijgen.

Er is dus niks mis met emotie-eten, maar emotie-eten kan wel overgaan in een eetbui.
Het is dus belangrijk dat je je bewust bent van de momenten dat jouw eetbui drang spontaan herstelt, zodat je kunt voorkomen dat je doorslaat.

Daarom wil ik het in de 24/7 Goed Voor Jezelf Zorgen Challenge van deze week hebben over de triggers die bij jou voor spontaan herstel zorgen, zodat je kunt voorkomen dat emotie-eten overgaat in reactief eten.