Waarschijnlijk herken jij dat ook, toch mooi mens? Het hebben van eetbuien voelt als iets onnatuurlijks. Het voelt alsof het niet past bij wie je bent.

1. Misschien heb je dat gevoel als je na een lange dag goed voor jezelf zorgen op de bank ploft, de tv aanzet en je helemaal volvreet. Je wéét dat het niet klopt wat je doet, en toch is de drang zo groot dat het niet lukt om jezelf te stoppen.
2. Het kan ook zijn dat je de hele week apart kookt voor jezelf en iets anders voor je gezin (omdat je vindt dat wat je voor hen maakt te veel calorieën heeft), om daarna in het weekend helemaal los te gaan. Het voelt hypocriet, en toch doe je het.

Als jij dat gevoel herkent, dan is deze Eetbui Vrij Levensles voor jou, want in deze sessie wil ik het met je hebben over het veranderen van dat patroon, en waarom dat zo lastig is.

Egodystoon… een term uit de psychologie die verwijst naar een patroon of gedrag dat voelt het alsof het niet bij je past. Hierbij voelt het alsof het gedrag in conflict is met hoe jij jouw persoonlijkheid ziet. Egodystone patronen zorgen voor lijden.

Het tegendeel heet egosyntoon: het gevoel dat je gedrag of het patroon onderdeel is van jouw persoonlijkheid.

Mijn eetbuien voelden egodystoon…. die vreetzak die stiekem in de keuken een kom met meel, boter en suiker stond weg te werken, terwijl ze daarvoor in het restaurant een toetje had afgeslagen, die vreetzak die paste niet bij mij, dacht ik.

Nee, diep van binnen was ik een slanke en sportieve vrouw. Gezond eten en trainen, dat voelde voor mij egosyntoon, dat hoorde bij mijn persoonlijkheid…

Vergiste ik me even…..

Waarom doen we gedrag waarvan we weten dat het niet goed is?

We zijn zo goed voor anderen, en doen ons best om anderen zo goed mogelijk te behandelen, maar onszelf, onszelf behandelen we vaak liefdeloos.

Als jij een kind zou behandelen zoals jij jezelf behandelt, als jij tegen een kind zou zeggen wat je tegen jezelf zegt, dan zou dat mishandeling heten, toch?

Jezelf vol vreten, pleasen, uitstellen, over je grenzen heen gaan…

Er zijn zoveel dingen die we doen waarvan we weten dat het niet goed voor ons is, en toch….

…..blijft NEE zeggen zo lastig.

Ik weet nog precies hoe oud ik was toen ik me begon te realiseren dat mijn eetbuien helemaal niet egodystoon waren, en dat mijn eetbuien juist precies pasten bij mijn persoonlijkheid.

En ondanks dat het voor jou wellicht ook voelt alsof jouw snaaien niet bij je past, is dat waarschijnlijk wel zo. En dat inzien, dat kan je leven veranderen.

Laten we beginnen met een stukje zelfinzicht.

Ben jij tevreden over alle aspecten van jezelf, of kan er bij jou van alles beter?

Voor mij, als perfectionist, kan alles altijd beter, en dat is nou juist het probleem.

In het verbeteren van mezelf, wijs ik mezelf af.
⇒ Jezelf verbeteren komt niet vanuit zelfliefde, maar vanuit zelfkritiek.

Op mijn 20ste heb ik met mijn moeder mijn eerste Journey proces gedaan, waardoor ik een diep gevoel van zelfliefde heb ervaren.

De Journey wordt in Nederland ook wel de Helende Reis genoemd en is ontwikkeld door Brandon Bays. Het is een waanzinnige therapievorm waarmee je echt alles kan behandelen en mijn moeder had besloten dat ze Journey therapeute wilde worden. Ik was haar oefencliënt, waardoor ik het geluk had dat ik op mijn 20ste voor het eerst kon ervaren hoe het écht voelt om volledig en onvoorwaardelijk van mezelf te houden.

Het proces was zo bijzonder dat ik besloot dat ik zelf ook wel Journey therapeute wilde worden, en zo kwam het dat ik op mijn 21ste in Engeland de Journey Practitioner opleiding ging volgen bij Brandon Bays.

Het volgen van die opleiding was echt waanzinnig.
Een enkel Journey proces kan al levensveranderend zijn, en tijdens de opleiding tot Journey therapeut deden we tientallen processen. Ik werd binnenstebuiten gekeerd en voelde me echt een ander mens.

Ik was meer empathisch naar anderen, geduldiger en ik had de moed om mijn dromen te volgen en in mijn eentje naar Engeland te verhuizen om daar te studeren.

Ook in Engeland bleef ik werken aan het overwinnen van mijn eetbuien. Ik was vaak op dieet, sportte veel en deed veel emotioneel proceswerk om aan mezelf te werken.

Ik had het gevoel dat ik goed bezig was, en het kwam geen moment in me op dat ik niet lief voor mezelf was.

Dat veranderde compleet tijdens een sollicitatiegesprek voor een waanzinnig goede baan in hartje Londen. Daar werd mij een vraag gesteld die mijn leven op z’n kop zette.

“Waar ben jij trots op?” werd me tijdens dat interview in London gevraagd.

Ik had me goed voorbereid en wist het antwoord op al de vragen die me werden gesteld, behalve die.

Waar was ik trots op?

Ik had een masters in psychologie, ik had een goede baan, ik sportte 5 dagen in de week, had veel vrienden en vriendinnen, een leuk appartement aan een prachtig park. Ik was gezond, maar trots, dat was ik niet.

Mijn leven leek, net als dat van vele vrouwen, van buiten zo fantastisch.
⇒ Ik had alles dat ik me maar kon wensen, en toch was ik niet echt gelukkig, er miste iets….

Vrouwen zijn ongelukkig

Wist je dat uit onderzoek blijkt dat sinds de jaren ’90 vrouwen ongelukkiger zijn dan mannen?

Begin jaren ’70 was het nog andersom, toen waren mannen nog ongelukkiger, maar sinds de emancipatie van de vrouw is het geluksgevoel van vrouwen drastisch gedaald.

Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet dat we als vrouw weer allemaal achter het fornuis moeten. Sterker nog, hetzelfde onderzoek toont aan dat huishoudelijke taken een deprimerend effect hebben op veel vrouwen.

Wat ik wel geloof is dat we als vrouwen het recht hebben om ons gelukkig te voelen. Wat ik ook geloof is dat niemand anders ons dat geluk kan geven. Wij zijn de enigen die verantwoordelijk zijn voor ons geluk en ook voor ons ongeluk.

Hoe komt het dat wij als geëmancipeerde vrouwen meer rechten en vrijheid hebben dan alle vrouwen voor ons, en toch minder gelukkig zijn? Ik geloof dat het komt doordat wij meer eisen stellen aan onszelf dan ooit tevoren.

We verwachten van onszelf dat we du-ner, sli-mer, gezon-der, ne-tter, succesvo-ller, socia-ler, georganiseer-der, en alle –er’s die je maar kunt bedenken zijn.

Niets is goed genoeg en alles kan be-ter.

Natuurlijk, omdat we intelligen-ter en bewus-ter zijn, geven we onszelf zo nu en dan een schouderklopje en zeggen we dat we trots zijn op alle ballen die we hoog houden.

⇒ Maar die trots écht voelen, tot in het diepste van onze kern gelóven dat we goed genoeg zijn en ertoe doen? Dat is een ander verhaal.

Die trots voelde ik ook niet, want ondanks dat ik alles voor elkaar leek te hebben, voelde ik een leegte,
⇒ en die leegte, die vulde ik met eten.

Het voelde alsof ik iets miste in mijn leven, maar wat dat dan was, daar kon ik niet bijkomen. Ik had een continu gevoel in mijn achterhoofd dat ik mezelf moest verbeteren.

1. • Ik wilde dunner, fitter, leuker zijn en ik wilde meer verdienen;
   • Ik wilde dat iedereen me leuk en aardig zou vinden, en ik deed ongelooflijk hard mijn best om dat voor elkaar te krijgen;
   • Ik was altijd op dieet, sportte 5 keer per week (ondanks dat ik een fulltime masters studie deed en fulltime als manager werkte in een restaurant);
   • Ik zei ‘JA!’ tegen alles als ik om hulp werd gevraagd;
   • Ik deed altijd leuk en aardig, ook als ik even een dipje had.

Maar wat ik eigenlijk echt wilde, was me gelukkig voelen, voelen dat ik trots was op mezelf, want dat voelde ik niet.

Een week na de sollicitatie kreeg ik te horen dat ik de baan had.

Ik besloot er voor de verandering deze keer eens niet voor te gaan. Ik had iets belangrijkers te doen:
⇒lief zijn voor mezelf.

Het lukt niet om te veranderen

Ondanks dat ik me realiseerde dat de hoge verwachtingen die ik van mezelf had ervoor zorgden dat ik ontevreden was, bleek het bijna onmogelijk te zijn om te veranderen en mijn veeleisende patronen te doorbreken.

Alles wat ik deed, wilde ik goed doen en ik vond het ongelooflijk lastig om er niet continu naar te streven om perfect te zijn.
Steeds viel ik weer terug in mijn oude gedachtepatronen. Ik probeerde mijn gedrag te veranderen, maar het leek net of er iets diep in mij was dat het oude gedrag wilde vasthouden.

Waarom is het zo lastig om gedrag te veranderen?

Tijdens een NLP-training die ik volgde, leerde ik over de logische niveaus van verandering van Robert Dilts.
Robert Dilts legt uit dat je leven wordt beïnvloed door je missie (waar sta ik voor), je identiteitsbeleving (wie ben ik?), je overtuigingen (wat geloof ik over mezelf, over anderen, over de wereld?), je vaardigheden (wat kan ik?), je gedrag (wat doe ik?) en je omgeving (waar ben ik en met wie ben ik?).

Er moet iets gebeuren als ik wil veranderen

Toen ik dat leerde wist ik dat er iets drastisch moest gebeuren. Geen enkel dieet en geen enkele regel rondom eten zou er ooit voor zorgen dat ik zou stoppen met mijn eetbuien, want dat was een verandering op gedragsniveau die ik probeerde te bereiken.

Keer op keer besloot ik opnieuw ”morgen ga ik op dieet”.

Ik mijn blog ‘Eetbuien stoppen – de grootste fout (die 99% van emotie-eters maakt)‘ leg ik uit dat ik zelfs meer dan 4500 keer heb besloten om op dieet te gaan. 
Maar dat besluit, was een besluit op gedragsniveau, en het veranderde niets aan mijn overtuigingen, mijn identiteitsbeleving en mijn gevoel van zingeving.

Vandaar dus dat geen van mijn pogingen om te stoppen met snaaien, ooit blijvend resultaat hadden, want mijn bovenste lagen bleven gewoon hetzelfde.

Ik wist dus dat ik verder moest kijken dan mijn gedrag en op een dieper niveau naar verandering moest zoeken.

Als ik op gedragsniveau last heb van eetbuien, wat gebeurt er dan op de diepere niveaus waardoor ik eetbuien heb?

Als jij bij jezelf onderzoekt, zijn er dan vaardigheden die jij mist, waardoor je eetbuien hebt?
Heb je misschien niet voldoende kennis, of ben je niet in staat om gezond voor jezelf te koken?

Waarschijnlijk ligt het daar niet aan toch? Bij mij in ieder geval niet.

Overtuigingen die voor eetbuien zorgen

Kijkend naar mijn overtuigingen realiseerde ik me…

Ik heb tientallen, misschien wel honderden overtuigingen over mezelf, over anderen en over de wereld die voor eetbuien kunnen zorgen.

Overtuigingen als…

1. Ik heb 1 koekje gegeten, dus nu is mijn hele dieet verprutst.
2. Als het een speciale gelegenheid is dan ‘mag het wel’.
3. Ik kan nu maar beter alles opeten, dan heb ik morgen de verleiding niet

Maar ook overtuigingen die veel dieper zaten, overtuigingen als….

1. Ik moet afvallen, want als ik dik ben dan kunnen mensen kritiek op me hebben.
2. Eetbuien zijn slecht.
3. Hoe ik eet is belangrijk.
4. Hoe ik eruitzie is belangrijk.

De kers op de taart kwam echter bij mijn onderzoek naar identiteit en het diepe gevoel dat ik bij mezelf had…

Het gevoel dat alles wat ik deed, altijd iets beter kon….

Het gevoel dat niets dat ik deed, ooit perfect genoeg was….

Het gevoel dat ik onvolmaakt was…

En daarom waren mijn eetbuien egosyntoon, mooi mens. Het hebben van eetbuien past precies bij iemand die voelt dat ze onvolmaakt is. En niet alleen het hebben van eetbuien, ook het diëten, het sporten, het proberen af te vallen, het ‘mezelf onder controle houden’ past precies bij het zelfbeeld: ik ben niet goed genoeg.

Als jij dit herkent, mooi mens, als jij ook van jezelf weet dat je continu kritisch bent, en altijd het gevoel hebt dat alles beter moet, dan zijn jouw eetbuien ook egosyntoon,

⇒ dan past het hebben van een vreet-dieetpatroon precíes bij jouw persoonlijkheid.

Daarom gaat de 24/7 goed voor jezelf zorgen challenge van deze week over het veranderen van je overtuigingen en gaan we stappen zetten om jezelf te accepteren, om zelfs je kritische gedachten te accepteren.