Als je diep van binnen gelooft dat je niet goed genoeg bent, dan beïnvloedt dit hoe je denkt, hoe je communiceert naar anderen en hoe je je gedraagt.

Het kan zijn dat je daardoor:
⇒ vindt dat alles wat je doet nog beter kan,
⇒ het idee hebt dat anderen vinden dat je dingen niet goed genoeg doet,
⇒ het gevoel hebt dat je niet begrepen, gezien en/of gehoord wordt,
⇒ en dat je in je communicatie naar anderen je onzekerheid en frustratie uit op het moment dat je het gevoel hebt dat je niet begrepen/gezien/gehoord wordt.

En het erge is…. het maakt niet uit hoeveel waardering anderen voor jou hebben, het maakt niet uit hoe lief/slim/geweldig ze je vinden, want het geloof dat je niet goed genoeg bent is als een bodemloze put.

Alle waardering die je erin gooit, verdwijnt in no-time naar de diepte, zo snel, dat je vaak niet eens doorhebt dát je gewaardeerd wordt.

Waarom kost het zoveel energie om jezelf te verantwoorden?

Misschien ken je dat gevoel van uitputting dat mijn cliënt heeft ook wel. Waarschijnlijk ben jij je er ook van bewust dat het heel veel energie kost om jezelf continu te verantwoorden. Maar jezelf steeds bewijzen kost niet alleen veel energie omdat je daardoor hard werkt.

Het zorgt voor een energielek op een veel dieper niveau.

=> Het kost veel energie, omdat je daardoor continu met je aandacht naar buiten gericht bent.
=> En het kost veel energie, omdat je daarmee continu aan het wegrennen bent voor een pijnlijke emotie: het gevoel dat je niet waardevol bent en een diep innerlijk geloof dat je niet goed genoeg bent.

Als je diep van binnen gelooft dat je niet goed genoeg bent, dan beïnvloedt dit hoe je denkt, hoe je communiceert naar anderen en hoe je je gedraagt.

Het kan zijn dat je daardoor:
⇒ vindt dat alles wat je doet nog beter kan,
⇒ het idee hebt dat anderen vinden dat je dingen niet goed genoeg doet,
⇒ het gevoel hebt dat je niet begrepen, gezien en/of gehoord wordt,
⇒ en dat je in je communicatie naar anderen je onzekerheid en frustratie uit op het moment dat je het gevoel hebt dat je niet begrepen/gezien/gehoord wordt.

En het erge is…. het maakt niet uit hoeveel waardering anderen voor jou hebben, het maakt niet uit hoe lief/slim/geweldig ze je vinden, want het geloof dat je niet goed genoeg bent is als een bodemloze put.

Alle waardering die je erin gooit, verdwijnt in no-time naar de diepte, zo snel, dat je vaak niet eens doorhebt dát je gewaardeerd wordt.

Door je gedrag houd jij jezelf (onbewust) klein

Complimentjes wuif je weg:
“Och, het was een kleine moeite.”

Je ontkracht ze:
“Nee joh, het was helemaal niet zoveel werk.”

Je gelooft ze niet (aka: je vindt de complimentgever een leugenaar):
~Dat zegt ze alleen maar om aardig te zijn~

Of je vergeet ze:
~Ik kan me niet herinneren wanneer mijn man voor het laatst heeft gezegd dat hij mij waardeert~

waarna het gevoel dat je niet goed genoeg bent met volle kracht naar boven komt
⇒ en je de koektrommel induikt in een poging om die bodemloze put op te vullen.

Helaas zorgt je eetbui ervoor dat je nog meer van jezelf baalt, waardoor je de volgende dag weer keihard je best gaat lopen doen om jezelf het gevoel te geven dat je ertoe doet.

Je zegt “Ja” tegen iedereen die je om hulp vraagt, zelfs al moet je jezelf daarvoor
in onmogelijke bochten wringen.

Zelf hulp vragen, dat doe je eigenlijk nooit, waardoor de druk alleen maar groter wordt.

Wanneer je voor het laatst het gevoel hebt gehad dat je controle had over je leven, dat kun je
je niet herinneren. Toch probeer je krampachtig grip op je leven te houden, terwijl je continu
het gevoel hebt dat de touwtjes door je vingers glippen.

Als je dan nog in ieder geval controle hebt over jezelf en je eetgedrag, dan is dat nog íets,
maar ook dat lukt je niet.

Je hebt het gevoel dat je aan het overleven bent en gaat continu over je eigen grenzen heen.

Doordat je het zo druk hebt, lukt het niet om goed voor jezelf te zorgen.
Je snackt vaker en beweegt minder en je kleren beginnen steeds strakker te zitten. Hierdoor
neemt het gevoel dat je niet goed genoeg bent alleen maar toe. ~Eentje dan~ besluit je ~Ik
heb echt even die koekjes nodig.~

Maar dat ene koekje helpt niet. Sterker nog, dat ene koekje zorgt ervoor dat je je nog rotter
voelt, en je besluit het hele pak leeg te eten.

Je zit gevangen in een vicieuze cirkel waarin je jezelf continu blijft saboteren.
En wat je ook doet, het lukt je niet om eruit te komen.

Dat komt doordat je probeert de symptomen te veranderen, in plaats van dat je de oorzaak aanpakt. De oorzaak van al dit gedrag is een gevoel van onzekerheid dat je diep van binnen meedraagt, en dat gevoel, dat kan alleen jij veranderen.

En je kunt dat veranderen door je eetbuien te gaan waarderen.

We zien snaaien als een fout in ons gedrag en we veroordelen onszelf voor de momenten
van ‘zwakte’ die we hebben, als je weer eens een heel pak soesjes of chips, of drop, of chocola
of allemaal hebben opgegeten.

We voelen ons rot na een eetbui.
Niet alleen omdat de hoeveelheid zoetigheid en vettigheid die we naar binnen hebben gepropt ervoor zorgt dat we ons klote voelen na een eetbui, maar omdat we ons schamen en boos zijn op onszelf, omdat we de controle kwijt zijn geraakt.

Er waren zelfs momenten na mijn eetbuien dat ik mezelf intens haatte en ik ben niet de enige in
het voelen van zo’n sterke emotie.

Tijdens één van mijn masterclasses, vroeg ik mijn deelnemers een poll in te vullen waarin ze
aan konden geven hoe ze zich na een eetbui voelden. Maar liefst 30% van de dames voelen
zelfhaat en walging na een eetbui, zoals je hieronder kunt zien.

Ik vind het best heftig dat zoveel vrouwen walging en haat naar zichzelf voelen, en ik geloof dat die walging het hele vreet-dieetpatroon verergert.

Ik ben ervan overtuigd dat het gedrag (het hebben van een eetbui) niet het probleem is.
Sterker nog, IK DENK DAT HET SNOEPEN EEN SIGNAAL IS.

Ik denk dat emotie-eten een teken is dat er iets speelt, een teken dat je niet lief genoeg bent geweest voor jezelf of een teken dat er een onderliggende pijn zit.

Waarom heb je een eetbui nodig?

Emotie-eten doen we niet zomaar.
Vaak hebben we een eetbui, als we ons emotioneel erg kwetsbaar voelen en als we het echt even niet meer zien zitten.

We zijn als een vulkaan die overloopt en kunnen niet omgaan met de gevoelens die we ervaren. ➾ Een eetbui zorgt er op dat moment voor dat we onszelf even een (hoognodige) break geven.

Als jij een eetbui hebt, betekent het dat het niet goed met je gaat.
Een eetbui is dus een signaal dat iets in je leven je aandacht nodig heeft.

Wat je eet en hoe je eet, is als een kompas dat jou laat zien hoe jij in je vel zit!!

Als je onzeker bent, aan jezelf twijfelt en je niet goed genoeg voelt, dan kan het zijn dat je dagelijks eetbuien hebt.

Maar als je ervoor kiest om aan je gevoel van eigenwaarde te werken en je de tijd neemt om je zelfbeeld te verbeteren, dan zul je merken dat je eetbuien afnemen, omdat je snoep dan niet meer nodig hebt om te ontspannen.

Hoe zou het zijn als je aan hem vraagt: “Waardeer je mij wel genoeg?”, zegt mijn coach.

Ik klets er vlug overheen. “Ja, maar hij bedoelt het niet zo natuurlijk, dat weet ik ook wel.”, zeg ik een beetje ongemakkelijk.

“Oké… maar hoe zou het zijn als je aan hem vraagt of hij jou wel genoeg waardeert?” vraagt mijn coach opnieuw.

Ik moet een beetje lachen en kijk M. aan.

“Nou, ik denk dat het een beetje weird zou zijn, omdat hij alleen maar een grapje maakt. Als ik dan zou vragen ~ Waardeer jij mij wel genoeg? ~ dan voelt het wel heel erg alsof ik naar complimentjes aan het vissen ben.”

“Oké…”, zegt mijn coach, “en ik bedoelde eigenlijk te zeggen: hoe zou het zijn als je hem NU, in dit moment aankijkt en vraagt of hij jou wel genoeg waardeert?”

Ik kijk naar M. en zie hoe hij mij met een open blik liefdevol aankijkt. Ik voel hoe ik een beetje rood word, en begin ongemakkelijk te lachen. In mijn buik voelt het alsof mijn darmen zich in de knoop leggen en ik merk hoe mijn nek verkrampt.

~ Wat een fysieke reactie ~ denk ik, voor ik in het diepe spring en vraag: “Waardeer jij mij wel genoeg?”

Tranen prikken in mijn ogen. Een rationeel deel van mij analyseert dat het toch wel heel vreemd is dat ik het zo moeilijk vind om te vragen of ik wel genoeg gewaardeerd word, een ander deel van mij is zich bewust van de stralende blik van M. die mij vol trots aankijkt.

Vanochtend ging ik tijdens het doen van mijn oefeningen weer terug naar dat moment. Sinds ik het pad van Eetbui Vrij Leven bewandel, heb ik ontzettend hard gewerkt aan het diepe innerlijke gevoel van niet goed genoeg te zijn, dat onder veel van mijn eetbuien en dieetpogingen schuilging.

Gelukkig heb ik dat al zoveel verzacht, dat ik het niet meer hoef weg te eten, maar zo nu en dan komt het nog naar boven in mijn gedachten en mijn gedrag.

En wat ben ik blij dat ik nu in staat ben om naar dat stuk toe te gaan, om het te voelen, om me erin te openen en om het te bevrijden. Daardoor hoefde ik na deze coaching sessie geen eetbui te hebben.
Daardoor kon ik me even terugtrekken om me over te geven aan de emotie die er was en kon ik daarna samen met M. op de bank een serietje kijken, terwijl hij een ijsje at en ik niet, omdat ik voldoende gevuld was met eten, zelfliefde en zelfwaardering, dat een ijsje overbodig was.